Ik had enkele jaren geleden een collega, die vaak ziek thuis
was. Uiterlijk was er niets aan haar te zien, maar ze miste toch vaak een paar
dagen per maand. Tot dat zij na een half jaar volledig de ziektewet in ging. Ze
praatte er zelden over toen zij nog aan het werk was, ze gaf enkel aan veel moe
te zijn. Sommige collega’s betichtten haar achter haar rug om, dat ze gewoon te
lui was om te werken. Nou, dat wilde ik met eigen ogen wel eens zien dan, dus
belde ik haar op of ze het leuk vond, dat ik even een kop koffie kwam drinken.
Ze deed de deur open in haar ochtendjas een paar dagen later die week. Ze plofte op de bank en wees me een stoel. Ik keek haar aan, zij
keek mij aan en ze barstte in snikken uit. “Ik heb CVS”, zegt ze tussen haar
snikken door, “maar niemand begrijpt mij. Ik ben voortdurend moe, zo moe dat ik
gewoon niets kan, ik heb erge spierpijn, hoofdpijn en keelpijn. En als ik
geslapen heb, word ik wakker en voel me nog steeds heel moe. Er zijn meer
mensen met deze “vage” klachten en de huisarts schaart het onder CVS, chronisch
vermoeidheid syndroom, maar dat is niet echt een wetenschappelijk erkende
ziekte”, gooit ze er allemaal uit. “Mijn vriendinnen zijn mijn klaagzang beu,
mijn ouders zeggen dat ik sterk moet zijn, maar met alle wil van de wereld lukt
mij dat gewoon niet”. We hebben er een poosje over zitten praten, ik vond het
verschrikkelijk voor haar, maar voelde mij verder ook machteloos.
Een half jaar geleden, klaagde een vriendin van een vriendin
van mij over dezelfde soort klachten. Omdat ik zelf druk in de weer was met
aloe vera producten, vertelde ik haar over de voordelen van aloe vera gel.
Diezelfde avond belde die vriendin van mijn vriendin mij op, om te vragen hoe
dat precies in zijn werk ging. Ik vroeg haar adres en met een geel kannetje
aloe vera gel onder de arm toog ik op weg naar haar. Ik legde haar uit wat aloe
vera voor een mens kan doen en dat zij hier mogelijk baat bij zou kunnen hebben.
De volgende dag heeft zij haar arts gevraagd in hoeverre het kwaad voor haar zou
kunnen om dagelijks aloe vera gel in te nemen. Deze had geen bezwaar, tenzij ze
andere klachten kreeg, dan moest ze onmiddellijk stoppen.
Na tien dagen belde zij mij op om aan te geven dat het
kannetje bijna leeg was. Ze voelde nog niet veel verbetering, het leek er
alleen op, dat zij iets minder last van haar spieren had. Ik legde uit dat zij
nog even door moest zetten, omdat het een natuurlijk product is, waardoor de
werking ervan iets langer duurt, dan bij het innemen van medicijnen. Ik heb
haar de volgde dag een nieuw kannetje gebracht. Toen het tweede kannetje leeg
was, belde ze mij opgetogen op. Ze was zo blij, lang niet alle klachten waren
weg, maar ze voelde zich wel stukken beter dan een maand geleden. Naar
aanleiding van dat heuglijke nieuws, moest ik direct terugdenken aan mijn oud
collegaatje. Hoe zou het haar nu vergaan?
Om een lang verhaal kort te maken, spoorde ik haar op, nog
steeds was zij veel moe en had geen energie. Ik vroeg of zij bereid was een
100% natuurlijk product te proberen. Ze wilde het graag proberen. Na drie
maanden gebruik, was er geen enkele verbetering opgetreden! Daar stond ik ook
wel even van te kijken, na de goede ervaring met die vriendin van mijn
vriendin. Sindsdien pas ik beter op mijn woorden, omdat je een zich ziek
voelend iemand, niet blij mag / wil maken met een dode mus.
Moraal van het verhaal; wat
voor de één wel werkt, hoeft voor de ander niet te werken. Dat is overigens
bij voorgeschreven medicijnen niet anders.
Als je voornemens bent om een aloe vera behandeling te
proberen, bespreek dit altijd eerst met je arts, omdat hij / zij volledig op de
hoogte is van jouw specifieke gezondheidssituatie.
0 reacties:
Een reactie posten